De wekker om half zes!! Moeten wij naar de Uithof? Nee toch…. dan voelt het zeil kouder aan. O ja dagje Zuid Limburg, dat is het. Dan volgt een snelle tandenpoets en een speedontbijt. Eet vooral goed, zo schrijft Frank in zijn laatste mail. Rond half zeven staan de fietsen op het rek, klaar voor vertrek. Dit tafereel is voor liefst meer dan 50 YVZ’ers de opmaak voor een dagje zweet, gezelligheid, topsnelheden boven de 60 en zelfs 70 km per uur en calorieverbruik en inname. De auto’s die vanaf het clubhuis vertrekken en de thuisstarters maken met volle bakken de wegen ca 2,5 uur onrustig. Wiebelende fietsen, slapende inzittenden en waakzame chauffeurs, maar ook harde muziek een snelle koffiepauze etc. Iedereen is voor 9 uur present in Vaals op het Landalgreenpark. Wanneer worden die eens officieel sponsor van dit YVZ festijn? Zenuwachtigheid alom, gevoel aan bandjes, die Heiermanboterhammen …moeten die nu al op etc. Dan heeft Frank de pasjes en kunnen wij het parkeerterrein op.

Even later is het ieder voor zich. Je ziet en groep eerst de noodzakelijke en toegestane koffiedoping tot zich nemen, anderen staan de fietsen al uit te laden. Als de normale bewoners van het park dit zouden weten hadden ze zeker naar de ochtend versie van het “theater van de lach” komen kijken, maar de meesten liggen nog op één oor. Je ziet er het toilet in schieten om zich om te kleden, anderen zijn in de bus van Jan Buijs aan het omkleden en weer anderen doen niet moeilijk en staan naast de auto zich snel in hun flitsende fietskleding te steken. De bandjes krijgen nog wat extra lucht alsof de berijders dat niet nodig hebben! Anderen weer zetten hun hartslagmeters op scherp en nuttigen de laatste calorieën, dan hoeven die niet in je achterzak toch….

Om klokslag 10 uur staan de verschillende elitegroepen klaar. De groepen die het meest relaxt zijn gaan rustig op de foto terwijl anderen met angst aan de eerste helling denken. Kort daarop gaat iedereen van start. De groep van 75 km R waarbij de r staat voor relatie want het zijn vooral vaders en aanstormende jeugd en vrienden, die zich in deze groep bevinden. Wat nu recreatie? Al vrij snel rijden wij de poort uit en staat de 75 sportief al op de kaartjes te kijken, niet vreemd natuurlijk als Jos aan het roer van die groep staat. Even later crossen wij over de eerste heuvels waarbij Harry en ik op kop van onze groep rijden denken wij. Na enige tijd kijken wij om en wat blijkt… rijden wij aan kop van een YVZ peloton van 50 personen. Was dat maar op de foto gegaan. Een aantal kilometers later zie je de groepen hun toegedachte plaatsten innemen. Zelf geven wij bij het oversteken van de provinciale weg de overige groepen wat ruimte door een roodlichtje extra te wachten. Meer veiligheid door spreiding en de anderen zijn wat minder zenuwachtig omdat die 75 km R maar op kop rijdt.

De ervaren deelnemers weten het al, nog een paar aanloophellinkjes en dan als je goed kijkt zie je al de Eyserbosweg links omhoog lopen. Dan weet je moet je links af en onze 75 R bereid zich al voor om links af te slaan. Maar wat denk je daar komt de 75 km van dom tom Jos aan karren. Bordje gemist zegt hij nog. Dan maar met een grote groep deze eerste maar een van de lastigste hellingen, die meer dan 100 meter omhoog gaat. Het eerste stuk gaat nog wel maar in het bos waar het tegen de 17% stijgt, is het de meesten te gortig en hoor je klikken van schoenen, die even de vrijheid terugkrijgen.
Niet voor iedereen er zijn bikkels, die ondanks dat de spieren nauwelijks warm zijn, deze top weten te scoren. Eén ervan mag niet onvermeld blijven want Sybrand Adema, eerstejaars Limburgganger, laat zich niet kisten en stoomt met alle kracht die hij kan mobiliseren zonder klikpedalen en trippeltje door tot bovenaan. Wel veel energie gekost, dat wel, maar dat merk je later wel. Dennis Buijs ging ook erg goed en naar later bleek deden enkele uit de jonge talentengroep, de 50 km groep met Peter Lengkeer en John Polman, velen versteld staan. Hierbij Sabine van de Kooy maar ook in die groep meerijdende Joyce, die later een lange neus maakte naar vader Jan, die even had moeten afstappen. En die 100 km groep dan? Ja, die was al langs en er hadden hevige gevechten plaatsgevonden waarbij Liesbeth Milatz het enige heren al direct moeilijk maakte en Cas en Yvo tot het uiterste dwong. Ja, de conclusie van deze bult was dat de jeugd direct op temperatuur is maar de wat oudere garde de bosweg toch wat later zouden tegenkomen in het parcours.

Nadat de verschillende groepen weer zijns weegs zijn gegaan vertrekt ook de 75 R om via een tussentop op weg te gaan naar DE kuitenbijter bij uitstek de Keutenberg. Altijd weer een verrassing zoals die opdoemt na een paar bochtjes. Wij hadden de berg voor ons alleen dachten wij totdat er ineens ook decadente brommerrijders zich op dit voor Nederland toch heilige stukje fietsweg opduiken. Trap je het snot je voor de bril en dan pruttelt zo’n brommertje met rondbuikige passagier, die ook zijn sportieve uitspatting beleeft, langs je om nog even een dot gas te geven. Dat produceert een wolk stank waardoor je, op deze hoogte met toch al zuurstofarme lucht, drie keer naar adem hapt als een vis op het droge voordat je je weer op die Keutenberg kan concentreren. Vervolgens komen nog een paar van deze onverlaten langs, gevolgd door een heuse volgauto, die je bijna het ravijn in duwt of toch in ieder geval het prikkeldraad! Maar goed die 75 R had gisteren al goed aan de spinazie gezeten want onverschrokken weten een aantal de berg te bedwingen. Boven zie je dan trotse jongere ouderen Jan, Raymond en Peter elkaar een high five geven maar ook Lars en Jake hadden hun mannetje gestaan. Ook de anderen konden trots terug zien op deze berg die de bokken van de schapen scheidt. Marielle Koek, Michelle de Bruijn en Charlotte Kors en niet te vergeten Christel hadden alles gegeven. Het meest waarschijnlijk toch wel Wim, de vriend van Marielle, die op zeg maar een opgevoerde mountainbike reed met beperkte schakelmogelijkheden en trainingsarbeid. Zijn inzet is geweldig en dat bleef de hele dag. En Fred Retel, die na de bosweg naar onze elite groep was overgestapt. Hij paste zich direct aan en het leek of hij zich afvroeg …was dat de Keutenberg? Was dat alles?

Maar voort gaat het weer en nu komt er een stuk waar de kilometers ogenschijnlijk makkelijk onder de bandjes wegvloeien. Niets is echter waar steeds weer ligt vals plat vals op de loer of zitten er kortere klimmetjes in die je conditie blijft testen. Hilbert is dan in zijn element want met die conditie zit het wel goed. Als ik op zijn hartslagmeter kijk denk ik kom Hilbert doe er is wat aan want die van mij ligt al 35 slagen per minuut hoger dan die 110 van hem. Ook verhalen uit de oude doos gaan rond zo van weet je nog hier aten wij twee jaar geleden vlaai en vorige keer was de weg hier ook al niet goed aangegeven. Daar was het gras waar wij even een broodje wilden eten maar niet iedereen klaar was toen anderen zich al weer op de fiets hezen. Dit jaar lukt het ons het parkoers geheel af te werken en komen dan ook in een klein dorpje aan de Maas terecht. Heel goed bedacht door de route ontwerper, krijg je in het dorp eerste een hevige billenmassage door alle kinderkopjes waarmee de weg is aangelegd. Uitgemasseerd staan wij aan de Maas en even later verdwijnen de vlaaien vergezeld door verschillende dranksoorten naar binnen. Er zijn ook andere groepen die in de buurt van de Maas zijn geweest natuurlij, maar dat je zelfs bijna op het Vrijthof staat… ja dat geloof je toch niet. Juist die 75 km van dom tom jos weer. Sommigen krijgen maar geen genoeg van het maken van extra kilometers. Of hadden Daniëlle en Nina en Patricia nog energie over om nog even te shoppen?

O, nog 20 kilometer roept Michelle maar wij weten wel beter en geven aan dat het wel eens nog 30 km zouden kunnen zijn met die heerlijk toegift, tegen de tijd dat je aan het zwembad en bier begint te denken. Ergens in de buurt van Noorbeek komen wij de 100 km ploeg tegen die er nog veel zin in heeft zo trappen Yvo, Liesbeth maar natuurlijk ook Alwin en Eddie om Nico niet te vergeten er, lustig op los. Dan even later komt ook Lex door. Waar is het toch geweest dat Liesbeth Frank voorbij snelde? Bij ons in de 75 R gaat het goed en even later nemen wij de berg bij Slenaken zonder problemen, of het moet die afgelopen ketting zijn. Lars zie je onderweg even een tactische pauze inlassen waarna hij direct gas geeft tot boven. Wij weten het, dan komt nog die lange lange saaie klim langs de camping naar dat restaurant, waar wij voor het laats wachten tot iedereen boven is. Zo moet het als je met elkaar op pad gaat! Maar die lange helling gaat bij de meeste rijders al weer makkelijker dan vorig jaar en dan die allerlaatste klim blijkt eigenlijk best mee te vallen. Nu alleen nog recht door naar Landal voor die frisse duik. Jan en Peter geven de autosleutels af zodat er geen tijd van het zwemmen verloren gaat voor de snelsten. Wij genieten nog even zeker van die laatste afdaling die nog even boven de 60 km piekt. Jan en ik zien echter niemand meer. Een groep volgde keurig het bordje Mergellandroute maar ja dan begin je dus wel aan een tweede ronde! Enige kilometers later kwamen ze er achter en uiteindelijk was iedereen terug op de parkeerplaats.

Nog even zwemmen of onder de pomp door en de uitgedroogde lichaamscellen weer snel wat vocht toe dienen is het devies. Er zijn verhalen en die blijven komen maar het zijn er teveel om allemaal op te schrijven want natuurlijk heb ik ook maar twee oren. Jan had nog een mailtje gekregen dat hij zijn zwembroek was vergeten maar het is Peter die uiteindelijk in fietsbroek te water gaat omdat zijn zwembroek weer in de auto was achtergebleven. Nu je tegenwoordig al in Boerka te water mag is dat natuurlijk geen probleem.

De terugreis gaat voorspoedig en aan het gesnurk in de auto’s kun je horen dat er veel energie is achtergebleven in Limburg. In het clubhuis hangt al een Chinese sfeer en lucht en niet veel later kan iedereen aanvallen. De thuisploeg heeft zich prima uitgesloofd en alles is prima in orde. Rond de verschillende tafels is het eerst even stil en hoor je de kroepoek knisperen maar even later gaan de verhalen weer door. En hoe goed alles is georganiseerd blijkt wanneer de bestelde tropische moesson al het vuil van onze tweewielers spoelt. Rest veel dank aan de organisatie, vooral Frank Heijerman en Wil Verheul en Andy Buijs en Sinderella van Steenbergen.

(klik op foto’s voor vergroting)

Peter Kors

Geplaatst op: 08-07-2008 in de categorie: ZT-Verslagen door: Bestuur