Maandag 23 april 2007

Fietsers: Rob Teuwen, Bart v.d. Ven., Lex van Tol, Jos Westerman, Wouter Adriaans,  Daan Paques, Peter vd Wart, Henk Blaauwgeers, Nico Woldendorp, John Polman, Peter van(?), Eddie Turfboer, Wim Turfboer, Moniek Hakkenberg, Lennart van Vliet, René en Kees.

Vanavond een verrassend grote groep bij het clubhuis van YVZ. Het begint zowaar op een echt peloton te lijken! 17 fietsers stonden te popelen om het zitvlees te pijnigen. Mogelijk begint het onder onze schaatsers door te dringen: zit je in de zomer (o.a.) op de fiets, dan sta je in de winter met een goede conditie op het ijs.

Mijn favoriete training staat op het programma: een duinenrit. Via het Buitenpark, Kniplaan, naar de Vliet, bij de jachthaven de burg over richting Voorschoten, Wassenaar, naar de Wassenaarseslag. Het traject in Wassenaar doet denken aan beelden uit de Amstel Gold. Slalom langs paaltjes, vluchtheuvels omzeilend  en obstakels als auto’s uit de weg gaan. Over slechte wegen en fietspaden banen wij onze weg door het toch zo rijk bedeelde Wassenaar. Het verschil met ‘de Amstel’ is dat wij wel voor stoplichten stilstaan. Onbedoeld zorgen de vele stoplichten voor een intervaltraining in deze duurrit. Niets mis mee en goed voor de afwisseling. Bij de Wassenaarseslag stoppen we bij de waterpomp om deze mooie groep op de foto te zetten. Lex wijst ons op het bord ‘Niet brommen’, zodat iedereen lachend op de foto komt.

Hier volgt ook een instructie voor het vervolg van de rit. De duinen beginnen hier met een heerlijk omhooglopend stuk duin. Opdracht: op de grote plaat en met achter 17-19, lekker stampend, niet explosief, zoveel mogelijk staand, omhoog. Een kleine krachttraining die gegarandeerd zorgt voor lekker vollopende benen. Onze super-veteraan Nico kan zich niet inhouden en gaat als Bogaard in z’n beste jaren, als een speer de heuvel op. Geweldig om te zien, maar niet echt de opdracht. Maar bij Nico, met z’n respectabele leeftijd zeur je daar niet meer over. Verder het fietspad door de duinen volgend beleeft ieder z’n eigen ups en downs. Gelukkig is de snelheid laag en kan iedereen het bijbenen. Terwijl ik dit schrijf hoor ik op de achtergrond een ex-fysiotherapeut van Cruyff zeggen dat topsport pijn lijden betekent. In ons peloton bedrijft iedereen op zijn niveau topsport. Daarom pleit ik voor de mantra: ‘pijn is fijn’. Zo kunnen we het volhouden mannen!

In Katwijk kiezen we de kortste weg via de N441, Valkenburg en Wassenaar, huiswaarts. Daan heeft met een klein mankement te kampen. Zijn ketting schakelt niet meer naar het kleine binnenblad. Eigenlijk geen probleem voor Daan, want hij rijdt altijd een (te) zwaar verzet. Toch bestempelt hij het als ‘vervelend’. Niet duidelijk is waardoor het euvel wordt veroorzaakt. Wel is duidelijk dat zelfs een Koga onderhoud nodig heeft. Daan zal zijn fiets thuis aan een grondig inspectie onderwerpen. Vanaf Wassenaar rijden we dezelfde route als de heenweg, maar dan in omgekeerde richting. Peter zorgt nog voor enig oponthoud door voor zichzelf een plasstop in te lassen. Het peloton heeft het niet door en trapt vrolijk verder. Oplettende fietsers, Lex, Eddie, Lennart en Kees houden de benen even stil om op Peter te wachten. Tot onze verbijstering stuift hij ons even later met een snelheid minstens 40 km/h voorbij. Hier heb ik toch even hardhandig ingegrepen. Na een korte inhaalrace heb ik hem met een greep aan z’n shirt tot bedaren gebracht. ‘Ik was even met een tijdritje bezig’ Een tijdritje? En wij maar wachten!

De terugweg ziet er, ook al rijd je precies dezelfde route, blijkbaar heel anders uit. René en Moniek rijden voorop en vertellen elkaar heldenverhalen uit hun wielerleven. Dit is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Bij NS-station Voorschoten gaat het mis, hier raken ze volkomen de kluts kwijt. We moeten rechtsaf het viaduct onderdoor, maar zij verkiezen rechtdoor. Het peloton trapt er niet in en kiest de juiste route. Het commentaar is niet van de lucht: ‘zeker GPS gewend’. ‘Gewoon op de borden fietsen kunnen we niet meer…’ We vervolgen onze weg terug met een nieuw koppel op kop. Lex klaagt dat we niet, zoals voorzegd, over Leiden naar huis rijden. Hij kan dan via de kortste weg naar huis en voor zonsondergang binnen zijn. Helaas, omwille van de kilometertjes maken we een andere keuze en laten Leiden links liggen. Op het bruggetje nabij het Buitenpark scheiden onze wegen. René, Wouter en Lex slaan links af. Ze hopen voor donker thuis te zijn. Wij gaan rechtsaf, richting clubhuis. In het Buitenpark nemen onze laatste hobbel. Het is me niet duidelijk of de nattigheid die ik voel regendruppels zijn, of zweet van Henk en Wim. Ze persen hun laatste portie energie eruit om de top te halen. Henk die al de hele weg naar complimentjes zit te vissen, omdat hij gisteren reeds 100 km door de duinen heeft gefiets, krijgt lof en waardering dat hij weer zonder klagen de training heeft volbracht. Henk is nog niet vergeten dat deze vroege voorjaarstrainingen speciaal voor hem in het leven zijn geroepen.

Bij het clubhuis zet ik m’n  stopwatch stil. In exact 2 uur, ruim 50 km afgelegd. Gemiddelde snelheid 25 km/h. Weer een mooie lenteavond. En als de zonnebril bijtijds is afzet, was iedereen voor donker thuis.

24/04/2007/Kees

Geplaatst op: 24-04-2007 in de categorie: ZT-Verslagen door: Bestuur